երկուշաբթի, 23 ապրիլի 2001
Սիրելի հայրենակիցներ, ամեն տարի այսօրը մենք ավելի քան միասնական ենք դառնում՝ հիշելով և ոգեկոչելով Հայոց ցեղասպանության նահատակների հիշատակը և խոնարհվելով մեր սուրբ նահատակների հուշակոթող դարձած շիրիմների առջև Մայր Հայրենիքում և աշխարհի բոլոր ծայրերում, որտեղ գեթ մեկ հայ կա:
Ամեն տարի այս օրը ազգի ինքնապաշտպանական բնազդը որերորդ անգամ յուրաքանչյուրիս հուշում է ուժեղ պետություն ունենալու հրամայականը, հզոր պետություն, որին հարգում և որի հետ հաշվի են նստում: Մեր ժողովրդի պատմության մեջ անժխտելի հետք թողած դարասկզբի եղեռնագործությունը, նաև մեծ դաս ունի իր մեջ. ցավոք, արդար, քաղաքակիրթ, ստեղծագործ և խաղաղասեր լինելը դեռ բավարար պայման չէ աշխարհի երեսին քո տեղն ունենալու համար: 20-րդ դարում քաղաքակիրթ աշխարհի աչքի առաջ մորթվող ժողովրդի ձայնին անտարբեր և դարի մեծագույն հանցագործությունը լռության մատնող պետությունները անցյալ դարասկզբին դա վկայեցին: Երբ հանցագործությունը մնում է անպատիժ, երբևէ իր շարունակությունն ունենում է:
Հայոց ցեղասապանության միջազգային ճանաչման արդարացի պահանջը նաև հետագայում այդօրինակ եղեռնագործությունները կանխելու նպատակ ունի և պատմական արդարությունն ի վերջո վերականգնելու խնդիր:
Երրորդ հազարամյակ ոտք դրած աշխարհն այսօր փորձում է դարասկզբի սխալները չկրկնել. Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող և դատապարտող երկրների աշխարհագրությունը գնալով մեծանում է:
Համոզված ենք, որ 21-րդ դարում աշխարհի քաղաքակիրթ երկրներին պարզած մեր ձեռքը ոչ թե օգնության խնդրանքով, այլ մշտապես համագործակցության առաջարկով է պարզվելու:
